સુધા તેના પતિને ખુશ કરવા દરેક રીતે પ્રયત્ન કરતી, તેની નાની-નાની સુવિધાઓનું પૂરેપૂરું ધ્યાન રાખતી, પણ ગૌરવ તેની સાથે વાત પણ ન કરતો. જે કહેવાનું હતું તે માતાને કે નોકરોને કહી દીધું હોત. સુધાએ ધીરજપૂર્વક તેની બર્ફીલી ઉદાસીનતાને સહન કરી. તેને આશા હતી કે કોઈ દિવસ તેના જીવનનો સૂર્ય ઉગશે, જેની જ્યોતમાં આ બરફ ઓગળશે અને તેના ધ્રૂજતા જીવનને પ્રેમનો નરમ સૂર્યસ્નાન મળશે.
દરમિયાન તેની ઓફિસની સ્ટેનો નંદિની સાથે ગૌરવનો સંબંધ વધવા લાગ્યો. નંદિની ઘણા સમયથી તેના પર તાર લગાવી રહી હતી. તે ગૌરવને ફસાવીને તેની સાથે લગ્ન કરવાના સપના જોતી હતી. સુંદર સુંદર અભિમાન પર ઘણી છોકરીઓ મરી જતી, તેની સાથે દોસ્તી કરવા માંગતો, પણ ગૌરવ શરમાળ સ્વભાવનો હોવાથી છોકરીઓથી શરમાતો, તેમની સાથે વાત કરવામાં પણ સંકોચ રાખતો અને આંખો છોડીને જતો.
લગ્ન પછી એ જ અભિમાન સ્ત્રીના માંસલ વશીકરણમાં વિચિત્ર સ્પંદનો અને આનંદ લેવા લાગ્યો. હવે તે પહેલા જેવો લંગડો, ખરબચડો અને નીરસ યુવાન રહ્યો ન હતો. શારીરિક સંમોહનમાં મહિલાનું ગળું ડૂબી ગયું હતું. જ્યારે સુધાનું શુષ્ક શરીર તેના હાથમાં હતું, ત્યારે ગૌરવની કલ્પના તેને નંદિનીના સ્નાયુબદ્ધ, આકર્ષક શરીર બનાવતી હતી. પણ એ ક્ષણિક ભૌતિક આનંદ ગૌરવને તૃપ્ત કરી શક્યો નહિ અને તે તરસ્યો જ રહેશે, એ મુલાકાતમાં તેને એક અપૂર્ણતાનો અહેસાસ થશે.
નંદિની ગૌરવના દિલની સ્થિતિ સમજી રહી હતી. તેણે સાંભળ્યું હતું કે ગૌરવની પત્ની કદરૂપી સ્ત્રી હતી. નંદિનીને પોતાની સુંદરતા અને સુડોળ શરીર પર ખૂબ ગર્વ હતો. દરરોજ તે પોતાની જાતને વિવિધ રીતે સજાવીને ઓફિસે આવતી અને ગૌરવને રીઝવવાનો પ્રયત્ન કરતી. આખરે ગૌરવ ક્યાં સુધી ધીરજ રાખશે? તે દિવસે દિવસે તેની સુંદરતામાં ડૂબી રહ્યો હતો.
ગૌરવ આર્થિક રીતે સક્ષમ હતો. તેની પાસે દહેજમાં મળી આવેલી લાખોની સંપત્તિ હતી. પિતા વૃદ્ધ થઈ રહ્યા હતા. તે સંધિવાથી પીડાતો હતો, ચાલી શકતો ન હતો, તેની શક્તિ આપોઆપ ઘટી ગઈ હતી. ગૌરવ ધીમે ધીમે તેની મનસ્વીતા પર ઉતરી આવ્યો હતો.
