મારું નામ સંજય છે અને મારી ઉંમર 24 વર્ષની છે હું જોબ માટે બહારગામ આવેલો છું અને હું અત્યારે હાલમાં એકલો જ રહું છું ઘણી બધી છોકરીઓ ગોતવાની કોશિશ કરી પરંતુ મને હજી સુધી કોઈ પણ છોકરી મળી નથી
જેથી હું હાથ લારી ચલાવીને મારું કામ ચલાવું છું અમે ઘણી બધી વખત બહાર જવાની પણ કોશિશ કરી કે પૈસા આપીને હું સંબંધો બાંધવું પરંતુ તે પણ મને કસે મળ્યું નહીં જેથી હું દરરોજ રાત્રે ઘરે આવું છું વિડીયો ચાલુ કરું છું
અને હાથ લારીથી મારી જિંદગી વિતાવું છું. પરંતુ આજે હાથ લારી છે તે માત્ર વીડિયો જોઈને નથી ગુજાર તો કારણ કે થોડાક સમય પહેલા જ અમારી સામે એક અમીશાબેન રહેવા આવ્યા છે જે અમીશાબેન નું કામ સાડીઓ વહેંચવાનું છે
અને તેઓ જ્યારે જે સાડી પહેરે છે તે સાડી પહેરીને જ બસ તે સાડી જે છે તેને જોઈને જ હું ઘરની અંદર મારી હાથ લારી ચલાવતો આવું છું ઘણી વખત યોગાસીમાં તેમની ચડ્ડી સુકાતી હોય છે તે જોઈને હું તેમનું નામ લઈને વિચારીને હું તેમના નામની હાથ લારી ચલાવતો હોવ છું.
પરંતુ મને નહોતો ખ્યાલ કે એક દિવસ અમીશા બહેન પણ મારી પાસે આવશે અથવા તેઓને હું મારા ઘરે બોલાવીને બોલાવી નાખીશ. સાંજનો સમય થઈ રહ્યો હતો અમીશાબેન પોતાની સાડીનો ધંધો જ હતો
તે જોર-ચોરમાં ચલાવી રહ્યા હતા ધીમે ધીમે ઘણી બધી સ્ત્રીઓ ત્યાંથી જઈ રહી હતી અને અમિષા બહેન એકલા પડ્યા ત્યાં હું મારા જોબ પરથી મારા ઘરે આવતો હતો ત્યારે અમિષાબેન મારી પાસે આવ્યા અને તેમણે મને કહ્યું કે મને એક ફોટો પાડી દેને એટલે મેં તરત જ તેમની પાસે ગયો
અને તેમને મસ્ત મજાનો ફોટો પાડી દીધો અને ફોટો છાનોમાનો મેં મારા મોબાઈલમાં પણ લઈ લીધો કારણકે જ્યારે મારે હાથ લારી ચલાવી હશે ત્યારે તેમનો ફોટો જોઈ લઈશ અને પછી ત્યારબાદ હું હાથ લારી ચલાવી લઈશ
એવું સમજીને પણ ત્યારબાદ થયું કે રાત્રિના 09:00 વાગ્યા પણ તેમના ઘરે આઈ થીંક કોઈ આવેલું હતું નહીં જેથી તેઓ મારા ઘરે આવ્યા અને તેમણે મને કહ્યું કે મારો ફોટો એડિટિંગ કરવું છે ત્યારે મેં તેમને કહ્યું કે અત્યારે હું નવરો નથી પછી તમે આવજો
હું ફોટો એડિટિંગ કરી દઈશ અને ત્યારબાદ તેઓ તરત જ દસ વાગ્યા વરરા પાછા મારા ઘરનું બારણું ખખડાવ્યું ત્યારે હું મારી હાથલા ચલાવવાનું કામ કરી રહ્યો હતો અને મેં કોઈ ટીશર્ટ પહેર્યું નહોતું ઉપર હું અર્ધ વસ્ત્રોમાં હતો અને નીચે મેં શોર્ટ ચડો પહેર્યો હતો એટલે તરત જ હું હજુ કંઈ પહેરવા જાવ તેની પહેલા તો તેમણે પોત દરવાજો ખખડાવીને ખોલી નાખ્યો અને તેમણે મને કહ્યું કરવાની કઈ જરૂર નથી.
પરંતુ તેઓ જ્યારે તેમના ફોટા નું એડિટિંગ કરાવવા મારી બાજુમાં બેઠા ત્યારે મારો પોપટ અચાનક જ ઊભો થઈ ગયો મને પણ નથી ખબર કે આ શું થઈ રહ્યું છે મને તો ખૂબ જ બીક લાગે પરંતુ તેમણે કહ્યું કે તમારો પોપટ તો ખૂબ જ મોટો છે તેમ કરીને તેમણે મારો પોપટ પકડી લીધો અને દરવાજો છે તે ફટાક કરીને બંધ કરી દીધો.
પંખીઓના કિલકિલાટ અને રૂમમાં આવતા તેજ પ્રકાશથી રાકેશ ચોંકી ગયો, “તમે હજી સૂઈ રહ્યા છો? મધુ… મધ વિશે સાંભળ્યું નથી? મેં તમને જગાડ્યા પણ. જુઓ, કેટલા વાગ્યા છે? પિતા ફરી, 8…”
રાકેશ ઝડપથી પથારીમાંથી ઊભો થયો ત્યારે માધવીનો હાથ અચાનક તેના હાથને સ્પર્શી ગયો, તે ચોંકી ગયો. માધવીનો હાથ બળી રહ્યો હતો. માધવી બેભાન થઈને સૂતી હતી. રાકેશ તેની તરફ ચિંતાતુર નજર નાખીને વિચારવા લાગ્યો, ‘સિઝનલ ફીવર જ હોય તો સારું, બે-ત્રણ દિવસમાં મધુ રોલ કરીને ઊભી થઈ જશે. બીજી કોઈ બીમારી હશે તો કેટલા દિવસ તકલીફ પડશે,’ એમ વિચારીને રાકેશ બાળકોને જગાડવા પહોંચ્યો.
ચા બનાવીને માધવીને જગાડતાં રાકેશે કહ્યું, “ઉઠો, મધુ, ચા પી.
માધવીએ આંખો ખોલી, “કેટલા વાગ્યા છે? અરે, 9. તમે મને જગાડ્યો નથી. આજે બાળકો કેવી રીતે શાળાએ જશે?”
રાકેશે હસતાં હસતાં કહ્યું, ‘બાળકો શાળાએ ગયાં છે, તને શું લાગે છે, હું કશું કરી શકતો નથી. મેં તેમને શાળાએ મોકલ્યા છે.”
