“મારે તેને મળવું છે, શું હું તમારા ઘરે આવી શકું?” અત્યાર સુધીમાં અમે બંને ગાઢ મિત્રો બની ગયા હતા.
દિવ્યેશજીને મળીને મને પણ તેમના સ્વભાવની ખાતરી થઈ ગઈ. જ્યાં સુધી હું તેની સાથે રહ્યો ત્યાં સુધી તેના મોઢામાંથી રશ્મિના વખાણ સિવાય કશું નીકળ્યું નહીં.
જ્યારે તે મારા માટે નાસ્તાની વ્યવસ્થા કરવા ગઈ ત્યારે તેણે કહેવાનું શરૂ કર્યું, “વર્ષાજી, રશ્મિ તમારી ખૂબ પ્રશંસા કરે છે. તમે જે સાંભળ્યું હતું તે તમને મળ્યું. હું તમને મળીને ખૂબ જ ખુશ છું, મારો વિશ્વાસ કરો.
“રશ્મિ ઘણા મોટા પુત્રોની માતા છે, તેમ છતાં તેની પાસે પહેલા જેવી જ બાળપણ છે. તે ખૂબ જ ભોળી અને સરળ છે. જલદી તે બીજાના મામલામાં આવી જાય છે. તે બીજાને ખુશીઓ વહેંચીને સુખ મેળવે છે અને આપણે બધા તેની ખુશીમાં ખુશ છીએ,” આ કહેતાં દિવ્યેશજી ખૂબ જ ભાવુક થઈ ગયા.
પછી તેનો મોટો દીકરો રુદ્ર પણ આવ્યો, “હેલ્લો, આંટી…” તેણે તેની બેગ ટેબલ પર મૂકી અને અમારી સામે બેસી ગયો.
“તમે… વર્ષા આંટી છો ને? મિહિરની મા… તારી પહેલી મુલાકાતની વાત સાંભળીને મમ્મી હજી હસે છે, પછી પોતાની જાત પર પણ આશ્ચર્ય થાય છે, વિચારે છે કે તે તારી આટલી લાંબી સ્પીચ કેવી રીતે સાંભળી રહી છે?” રુદ્રએ હસીને કહ્યું.
“દીકરા, સાચું કહું… તારી માતાની આ વાતોએ મને આકર્ષિત કર્યો. આજ સુધી હું તારી માતા જેટલો કોઈનાથી પ્રભાવિત થયો નથી.
“શું હું તમને કોઈ રહસ્ય વિશે જણાવું?” મેં હસ્યું, “તમારા કાકા પણ નહીં.”
