તે ભૂતકાળની યાદોને ભૂલી જવા માંગતો હતો. અને તે દિવસો કરતાં આજે વધુ મૌન હતો. તે સવિતા સિનેમા સામેના મેદાનમાં એકલો બેઠો હતો. તેના મિત્રોએ તેને એકલો છોડી દીધો હતો. તેણે કલાકો સુધી કંઈ ખાધું પણ ન હતું, જેથી તે ભૂખથી તે છોકરીની યાદો ભૂલી જાય. પણ યાદો દિલમાંથી જતી નથી, શું કરું? તેને કઈ રીતે ભૂલવું તે સમજાતું ન હતું.
જ્યારે તેણે ઉઠવાનો પ્રયત્ન કર્યો ત્યારે તેના પગ નબળાઈથી ધ્રૂજતા હતા. તેમની બાજુના લોકો એકબીજા સાથે વાત કરી રહ્યા હતા, ‘ભેલ ઘર કા લગતા હૈ. ચોક્કસ કોઈને પ્રેમ થશે. યુવતીએ છેતરપિંડી કરી હશે અથવા છોકરીના માતા-પિતાએ તેના લગ્ન બીજે ક્યાંક કર્યા હશે…
‘પ્રેમમાં ઘણીવાર એવું થાય છે, બિચારી…’ પછી મૌન છવાઈ ગયું. લોકો ફરી પરસ્પર વાતોમાં વ્યસ્ત થઈ ગયા. તે ત્યાંથી ઉભો થઈને ક્યાંક દૂર ચાલ્યો ગયો હતો. તેણે તે છોકરીને તેના ઘરની સામેના રસ્તા પરથી પસાર થતી જોઈ હતી. તેને જોઈને પેલી છોકરી પણ હળવું સ્મિત છોડી દેતી. તેણી અહીંની જ કોલેજમાં અભ્યાસ કરતી હતી. ધીમે ધીમે પેલી છોકરીનું સ્મિત તેને જકડી ગયું. જ્યારે તેઓ મળ્યા, ત્યારે તેણે છોકરીને કહ્યું, “તમે હંમેશા આંખોમાં છો. શા માટે આપણે કાયમ સાથે ન રહીએ?” છોકરી કંઈ બોલી નહિ. કેમિસ્ટ પાસેથી દવા ખરીદીને તે જતી રહી. તેનો ચહેરો ઉદાસીમાં ડૂબેલો હતો.
એ છોકરીનું નામ નીલુ હતું. નીલુના મા-બાપ તેનો ઉદાસ ચહેરો જોઈને ચિંતિત થઈ ગયા. પિતાએ કહ્યું હતું કે, “પહેલાં નીલુના ચહેરા પર સ્મિત હતું. પરંતુ ઘણા દિવસોથી તેના ચહેરા પર ગુલાબના ફૂલ જેવો રંગ નથી, તે પક્ષીની જેમ કિલકિલાટ કરતો નથી, પરંતુ વાસી ફૂલની જેમ તેના ચહેરા પર પીળાશ છાંયો છે.
નીલુની માતાએ કહ્યું, ‘છોકરી મોટી થઈ ગઈ છે. કંઈક વિચારી રહ્યા હશે.”
નીલુના પિતાએ કહ્યું, “તેના હાથ પીળા કેમ નથી કરતા?”
માતાએ કહ્યું, “કોઈએ ચડાવ-ઉતાર ન બનવું જોઈએ, આના કરતા વધુ સારું રહેશે.” નીલુની યાદોને ભૂલી ન શકનાર છોકરાનું નામ પ્રકાશ હતું. તે પોતે પણ આ અફેર વિશે જાણતો ન હતો. તે પોતાની જાતને કાબૂમાં રાખી શક્યો નહીં. તે એકલતા અનુભવવા લાગ્યો હતો. નીલુનો ચહેરો દરેક ક્ષણે તેની આંખો સામે તરવરતો હતો. એક દિવસ પ્રકાશે નીલુને કહ્યું, “નીલુ, અમે આ વિશે અમારા માતાપિતા સાથે કેમ વાત નથી કરતા?
