કૉલેજમાંથી આવતાં જ સ્નેહીએ મને કહ્યું, “મમ્મી, શનિવારે અમારું ધોરણ 10નું રિયુનિયન છે, ખૂબ જ મજા આવશે, હું ખૂબ જ ઉત્સાહિત છું. નીતા, રિંકી મોનાને મળ્યાને ઘણો સમય થઈ ગયો. તે લોકો પણ કોટાથી આ કાર્યક્રમ માટે ખાસ આવી રહ્યા છે. એક
મોટી હોટલમાં પાર્ટી છે, જમવાનું છે, તારે બહુ મજા આવશે મા.હું તેના કિલકિલાટ જોઈ રહ્યો હતો. તેના ખાસ મિત્રો નીતા, રિંકી, મોના કોટામાં એન્જિનિયરિંગ કરે છે.ત્યારે સ્નેહાએ કહ્યું, “કંઈ ન કહો, માતા… જૂના મિત્રોને મળીને બહુ મજા આવે છે… શું તે માતા નથી?”
ઈચ્છા ન હોવા છતાં મારા મોઢામાંથી ઠંડો શ્વાસ નીકળ્યો, “હા, છે.”સ્નેહા મારી બાજુમાં બેઠી. કહ્યું, “મા, તું પણ મિત્રો, મિત્રો જ હશે… તને યાદ નથી?”
“એ તો આવે છે, પણ લગ્ન પછી છોકરીઓ પોતાના જ ઘરમાં ખોવાઈ જાય છે. હું ઈચ્છું તો પણ એકબીજાને ક્યાં મળી શકું.”ના માતા, મિત્રોને મળવું એટલું મુશ્કેલ નથી. નાનીની જગ્યાએ જાવ તો કોઈને મળવાની કોશિશ નથી કરતા?
“હા, જ્યારે હું જાઉં છું, ત્યાં તે લોકો ઓછા છે. તેઓ પોતપોતાની મરજી મુજબ કાર્યક્રમ કરીને ઘરે આવે છે.”હે માતા, તમારા જૂના મિત્રોને મળવાનો પ્રયત્ન કરો. તમે ખૂબ મજા આવશે… તમારા જીવનમાં પણ બદલાવ આવશે. મારા પર વિશ્વાસ કરો, તમારે પણ રિયુનિયન રાખવું જોઈએ.
સ્નેહા એમ કહીને ફ્રેશ થવા ગઈ, મારી નજર સામે 2 ચહેરા તરી આવ્યા. હું પણ સુકન્યા અને અનિતાને કેમ ન મળું, પણ હું અહીં મુંબઈમાં છું, સુકન્યા અલ્હાબાદમાં છે અને અનિતા દિલ્હીમાં છે. 20 વર્ષથી કોઈ સંપર્ક નથી. જ્યારે હું મારી માતાના સ્થાને જાઉં છું, ત્યારે મને મારી માતા પાસેથી તેમના વિશે જાણવા મળે છે. હવે તે થોડું વિચિત્ર લાગશે. હવે કોનો સ્વભાવ કેટલો બદલાઈ ગયો હશે, ખબર નથી. કોઈ મળવામાં રસ દાખવશે કે નહીં… સારું તમારે પહેલ કરીને જોવું જોઈએ. એક પ્રયાસ કરવામાં નુકસાન શું છે.
બસ આ બાબતમાં મન મૂંઝાઈ ગયું. અમિત ઓફિસેથી આવ્યો. તેણે થોડીવાર મારી સામે જોયું, પછી કહ્યું, “મીનુ, શું થયું, તું કોઈ વિચારમાં ડૂબી ગઈ લાગે છે?”
મેં કશું બોલીને એમને ટાળી દીધા. રાત્રિભોજન દરમિયાન સ્નેહા અને રાહુલે પણ મને અટકાવ્યા, “શું થયું મા?”મેં તેમને પણ ટાળ્યા. હું ફક્ત કોઈને કંઈપણ કહેવા માંગતો ન હતો. મને પહેલા મારા મિત્રોને શોધવા દો.બધા ગયા પછી બીજા દિવસે મેં મારી માતાને મુઝફ્ફરનગર મોકલી.
તેને ફોન કરીને તેના મનની વાત કહી.તેઓ હસી પડ્યા. તેણીએ કહ્યું, “ખૂબ સરસ વિચાર. એક કાર્યક્રમ બનાવો.”મારી પાસે તેમનો નંબર નથી.”
“તમે કેમ પરેશાન થઈ રહ્યા છો? હું તેમના ઘરેથી ફોન નંબર લાવીને તમને જણાવીશ.” હું ચિંતિત થઈ ગયો. અડધા કલાકની અંદર, મારી માતાએ મને તે બંનેના ફોન નંબર લખવા માટે આપ્યો. સુકન્યા અમારી શેરીમાં રહેતી અને અનીતા
2 લેન છોડીને. હું બંને સાથે વાત કરવા માટે બેચેન થઈ ગયો. બંને મારો અવાજ ઓળખી શક્યા નહીં, પણ એ ઉંમરના ખાસ કોડવર્ડ્સ, ખાસ વાર્તાઓ સૂચવવામાં આવી ત્યારે બંને ચીચીયારીઓ. અમે કેટકેટલા ગિલેશીકવે કર્યા, ક્યારેય યાદ ન હોવાનું બહાનું આપ્યું અને પછી મેં મારો પ્રોગ્રામ કહ્યો, તો બંને સાવ તૈયાર થઈ ગયા. પણ સમસ્યા એ હતી કે અનિતા હવે શિક્ષિકા હતી અને સુકન્યા મારી જેમ ગૃહિણી હતી. અનિતા રજાઓમાં મુઝફ્ફરનગર આવી શકશે એ નક્કી હતું. રાત્રે અમે ચારેય જણ સાથે બેઠા ત્યારે મેં કહ્યું, “અમિત, મારે તારી સાથે કંઈક અગત્યની વાત કરવી છે.”
